Беларусь у эпоху рымскага імператара Юстыніяна I, ці была такая?

[vENeTI]

Сябры, са святам Праабражэння Гасподняга!

Цікавы факт. Іканаграфічная традыцыя адлюстроўваць па абодва бакі Ісуса двух старазапаветных прарокаў Майсея і Ілію, а ніжэй ― апосталаў Пятра, Іаана і Якава адкрылася ў VI стагоддзі, як раз у кіраванне Юстыніяна I.
На Юстыніянаўскай мазаіцы ў консе апсіды базілікі Сант-Апалінары-ін-Класэ, у Равэнне, якая пабудавана над мошчамі святага Апалінарыя і асвечана ў 549 годзе, мы бачым Крыж як правобраз прыабражэннага Ісуса Хрыста. Руку як дзеянне Бога, і радкі евангельскага тэксту - голас Айца. Вучняў Якава, Іаана і Пятра ў вобразах трох белых ягнят, якія глядзяць на крыж. А дванаццаць ягнят унізе гэта дванаццаць апосталаў.


Але вернемся зноу да Беларусi таго пярыяду...

[vENeTI]

Сядоў адзначаў, што гэтая эпоха супала з моцным пахаладаннем і ўвільгатненнем клімату, якія працягваліся з канца IV па пачатак VI стагоддзя, што было адзначана па ўсёй Еўропе, але асабліва закранула яе поўнач. Нізіны паўночных еўрапейскіх рэк былі моцна падтоплены вялізнымі паводкамі і ўзняццем грунтавых вод. Менавіта гэтым фактарам можна растлумачыць бурныя міграцыі паўночнаеўрапейскага насельніцтва. Частка насельніцтва Эльбы, Одэра, Віслы мігравала на поўдзень, у больш высокія і сухія месцы, выклікаючы ланцуговую рэакцыю зрухаў насельнікаў Прыкарпацця яшчэ паўднёвей, хоць там і так было неспакойна.
Другая частка насельніцтва рухалася на ўсход, у лясную Усходняй Прыбалтыкі, спрадвеку заселеную балтамі, а яшчэ на ўсход - фінамі. Прычым мігранты імкнуліся рухацца і сяліцца на высокіх месцах - на былых марэнных градах, пакінутых апошнім зледзяненнем. Менавіта так, на думку Сядова, узнікла ў балцкім асяроддзі вялікая група славянскага насельніцтва ў раёне возера Ільмень, якая пакінула ў гэтым рэгіёне першую славянскую археалагічную культуру доўгіх курганоў. З яе ў наступныя стагоддзі вырасла Наўгародска-Пскоўская Русь.

[vENeTI]

Калі ў VI стагоддзі можна было казаць аб астраўках славянскага насельніцтва (Анта - вянедскі саюз) ў масе іншакультурнага і іншамоўнага насельніцтва ў гэтым рэгіёне, то да X - XII стагоддзяў становішча змянілася на супрацьлеглае, і можна казаць аб астраўках, праўда, не вельмі маленькіх, іншамоўнага і іншакультурнага насельніцтва ў масе славянскага. Іншымі словамі, тое, што мы сёння лічым славянскімі землямі, - гэта велізарная маса ранняэтнічнага народа, толькі паступова славянізаванага...
У чым каласальная асімілюючая сіла славянскай мовы? Насельніцтва сучаснай Польшчы, Чэхіі, Славакіі - збольшага нашчадкі носьбітаў пшэворскай і пражска-карчакоўскай культур, а збольшага - нашчадкі кельтаў, германцаў, заходніх балтаў. Але пазей ў сярэднія стагоддзі гэта славяне, гэта значыць людзі, якія размаўляюць на славянскіх мовах і лічаць сябе славянамі.
Насельніцтва ўсёй паласы еўрапейскага стэпу і лесастэпы - гэта шмат стагоддзяў назад іранамоўныя народы (скіфы, сарматы, аланы), а на яе заходніх рубяжах - яшчэ і готы, і фракійцы (геты, дакі, карпы). Але ўжо да X стагоддзя гэта славяне, па тых жа прыкметах...

[Электрошаурма]

Сядоў адзначаў, што гэтая эпоха супала з моцным пахаладаннем і ўвільгатненнем клімату, якія працягваліся з канца IV па пачатак VI стагоддзя, што было адзначана па ўсёй Еўропе, але асабліва закранула яе поўнач. Нізіны паўночных еўрапейскіх рэк былі моцна падтоплены вялізнымі паводкамі і ўзняццем грунтавых вод. Менавіта гэтым фактарам можна растлумачыць бурныя міграцыі паўночнаеўрапейскага насельніцтва. Частка насельніцтва Эльбы, Одэра, Віслы мігравала на поўдзень, у больш высокія і сухія месцы, выклікаючы ланцуговую рэакцыю зрухаў насельнікаў Прыкарпацця яшчэ паўднёвей, хоць там і так было неспакойна.
Другая частка насельніцтва рухалася на ўсход, у лясную Усходняй Прыбалтыкі, спрадвеку заселеную балтамі, а яшчэ на ўсход - фінамі. Прычым мігранты імкнуліся рухацца і сяліцца на высокіх месцах - на былых марэнных градах, пакінутых апошнім зледзяненнем. Менавіта так, на думку Сядова, узнікла ў балцкім асяроддзі вялікая група славянскага насельніцтва ў раёне возера Ільмень, якая пакінула ў гэтым рэгіёне першую славянскую археалагічную культуру доўгіх курганоў. З яе ў наступныя стагоддзі вырасла Наўгародска-Пскоўская Русь.

Здесь согласен,что уровень воды поднялся и к веку 9-10 опустился.есть одна поселуха 9-11 века. Воды рядом нет,только небольшой склон. Так вот находки только на небольшой возвышенности.чуть ниже опускается и нет ни находок,ни керамики. Следовательно в то время там была вода,а сейчас просто чёрное пятно,которое образовалось от иловых накоплений

[vENeTI]

Так, так, Э.Ш., и я з табой згодзен.

[vENeTI]

Сярод гэтых бурных міграцый паўночнаеўрапейскага насельніцтва з канца IV па пачатак VI стагоддзя мы бачым "з'яўленне ліцвінаў сярод русінаў", таму, што сярод прусаў люцічаў раней не было, інакш яны б уваходзілі ў саюз прусаў. Пад уздзеяннем культуры штрыхаванай керамікі з гэтымi ліцвінамi пачалося узнікнення культуры усходнялiтоускiх курганоў, асабліва каля ракі Вілія, па аднайменнай назве гэтага народа "вільцы" ці "велеты". Ходзіць меркаванне, што венеды палабскія пазней вядомыя як люцічы, былі вельмі блізкія з саксамі, так што гэта як бы змяшаны народ саксаў і славян, таму яны значыліся лютымі норавам і моцнымі як ваўкі, яны моцна трымаліся паганства і калі выцясняліся са сваіх палабскіх мясцін франкамі і іншымі раннімі хрысціянамі, яны будучы венедамі лёгка знаходзілі прытулак у Анта-венедскім саюзе на ўсходзе.

[vENeTI]

Народы з Анта-венедскага саюза, якія ўваходзілі ў саюз пад кіраваннем "Ulmerugi" - астраўных Ругаў ("русаў" на славянскай мове, па Нестару "русаў-варагаў") і называліся русіны або парусы:
Памезане
Пагезане
Вармы
Натангі
Галінды
Сасіны
Яцвягі
Судавы
Барты
Самбы
Надровы
Скаловы

[Электрошаурма]

Сярод гэтых бурных міграцый паўночнаеўрапейскага насельніцтва з канца IV па пачатак VI стагоддзя мы бачым "з'яўленне ліцвінаў сярод русінаў", таму, што сярод прусаў люцічаў раней не было, інакш яны б уваходзілі ў саюз прусаў. Пад уздзеяннем культуры штрыхаванай керамікі з гэтымi ліцвінамi пачалося узнікнення культуры усходнялiтоускiх курганоў, асабліва каля ракі Вілія, па аднайменнай назве гэтага народа "вільцы" ці "велеты". Ходзіць меркаванне, што венеды палабскія пазней вядомыя як люцічы, былі вельмі блізкія з саксамі, так што гэта як бы змяшаны народ саксаў і славян, таму яны значыліся лютымі норавам і моцнымі як ваўкі, яны моцна трымаліся паганства і калі выцясняліся са сваіх палабскіх мясцін франкамі і іншымі раннімі хрысціянамі, яны будучы венедамі лёгка знаходзілі прытулак у Анта-венедскім саюзе на ўсходзе.

Вот вы пишите" Пад уздзеяннем культуры штрыхаванай керамікі з гэтымi ліцвінамi пачалося узнікнення культуры усходнялiтоускiх курганоў".
Но до этой культуры на территории Беларуси была культура боевых топоров или культура шнуровой керамики.Как этот народ назывался?
Вот пример шнуровой керамики,которая найдена в браславском районе

[Электрошаурма]

Это культура была почти по всей Европе,в том числе на территории Беларуси . Значит здесь уже жили люди ,когда к ним пришли лицьвины с усходелитоуских курганов. Получается несостыковка

[vENeTI]

Культура баявых сякер гэта вельмі далёка ад нашай тэмы, але знаходка цікавая ў Вас. Мне той час не вельмі цікавы, пішуць што жылі лігурыйцы і іншыя плямёны, але час аддалены і сведчанняў, крыніц яшчэ адпаведна менш.